Er is een speciale cultuur op het schoolplein, een soort hiërarchie.. Eerlijk gezegd had ik nooit gedacht dat dit iets voor mij zou zijn. Wat kent een mens zichzelf soms slecht!
Het eerste jaar dat mijn oudste naar de basisschool ging, had ik het nog niet zo in de gaten. Natuurlijk was het fijn dat mijn dochter in de zelfde klas kwam als een paar kinderen, die bij haar op de peuterspeelzaal zaten. Tenslotte kende je de ouders al een beetje, tijdens het koffiedrinken daar, dat was voor ‘ons moeders’ een hele steun. En ik weet zeker voor de kinderen ook! Het zijn dan ook ‘vriendschappen’, als je ze zo al kunt noemen, die een paar jaar meegaan, gewend als ze aan elkaar waren door de peuterspeelzaal. En als je eerste naar de basisschool gaat, ben je als ouders ook nog flink onwennig. Gelukkig zit er bij die ouders altijd wel iemand die al een ouder kind heeft, die je wat dit onderwerp betreft, alvast een beetje kan voorbereiden, waar je je vragen aan kwijt kunt.
Hoe groot was mijn verbazing, na de eerste langere vakantie, in ons geval de 2 weken vrij van kerst. Ik liep met dochter (en nog eentje, in de wagen) naar school, dochterlief liep te springen van enthousiasme (zo is ze nu nog steeds, zit ondertussen in groep 7!) en zij riep luidkeels naar alle bekenden die ze op straat ook maar zag. Zó blij!
En ik? Ik liep te stralen achter de kinderwagen, ik vond het zó mooi om te zien dat mijn dochtertje er zo’n zin in had, en ik moest eerlijk bekennen dat ik het ook leuk vond om de moeders (en in sommige gevallen de vaders) weer te zien! Kinderen weer begeleid het klaslokaal in, en het is een feest om te zien hoe blij iedereen is om de juf of meester weer te zien, en natuurlijk alle kinderen.
Na afloop sta je op het schoolplein nog even na te praten met de ouders (natuurlijk niet allemaal!) over de kinderen, de vakantie, iedereen deelt de ervaringen die zijn opgedaan, en dit gebeurt best vaak. Niet alleen na de vakantie, maar bijvoorbeeld ook na het weekend, of zomaar even. En dit duurt ook best een tijdje, er zijn moeders uit de eerste klas van mijn oudste waar ik eens in de zoveel tijd nog steeds even mee op het schoolplein sta! Gewoon, omdat je elkaar al jaren tegenkomt en interesse blijft hebben in hun kinderen, waar je best wel een soort van band hebt opgebouwd.
Ik was echt verbaasd over mezelf, dat ik dit zo leuk vond! Dat kun je je van te voren niet voorstellen, maar het is toch een ingrijpend iets, je kind die naar school gaat. Het is fijn dat je bekenden om je heen hebt/krijgt.
En die bekenden, dat worden er in de loop van de jaren steeds meer natuurlijk! Ondertussen gaat dochter 2 ook naar school, zit nu in groep 4 dus daar ken je ook weer de nodige mensen van.
Ik vind het best belangrijk dat je een beetje interactie hebt met ouders. Je hoeft de deur echt niet plat te lopen bij elkaar, maar het is wel fijn als je weet wie zo’n beetje de ouders zijn van het kindje dat af en toe bij je komt eten of spelen, en dat je weet uit wat voor gezin het kindje komt waar jouw kinderen gaan spelen.
Ik heb ouders gezien die zich helemaal niet met andere ouders (willen) bemoeien. De kinderen van dit soort ouders groeien ook wat eenzamer op, naar mijn mening dan. Want als ze nooit een ander kind mee naar huis nemen om te spelen, of ze mogen nooit ergens anders heen… het lijkt me toch voor een kind geen goeie basis tot het vormen van vriendschappen. Misschien spelen die kinderen wel thuis op straat met andere kinderen hoor, maar het gevolg is toch dat deze kinderen een beetje buiten de boot vallen voor wat betreft kinderverjaardagen e.d. in hun klas. Jammer is dat.
Niet dat er echte buitenbeentjes zijn hoor, niet zoals dat vroeger was. Er wordt weinig meer gepest op school (tenminste, dat is mijn ervaring en die van vele moeders met mij, gelukkig), kinderen accepteren elkaar veel beter dan in ‘mijn’ tijd, hier is ook heel veel aandacht voor op (onze) school. Er is een “no-tolerance” beleid en dit soort praktijken wordt meteen in de kiem gesmoord. Er zijn al een paar kinderen naar een andere school gegaan vanwege dergelijke problemen.
Natuurlijk zijn er wel buitenbeentjes, maar dat heeft meer met hun gezondheid te maken (vroeger was iedereen met bril of beugel al “raar”). Zo hebben we een meisje in de klas gehad met een hersentumor, dat was toch wel speciaal. Maar hier leren de kinderen heel veel van, er wordt heel open mee omgegaan. Uitgebreid worden de kinderen, op een voor hun begrijpelijk niveau, betrokken bij de operaties en het herstel. Ze is ondertussen gelukkig ‘genezen’, maar de school zet zich dubbel en dwars in voor Stichting Kika, en omdat iedereen het meisje kent, is er ook heel veel animo om hier acties voor te organiseren.
Zo heeft onze oudste ook een blind jongetje in de klas gehad, voor een jaar. Uiteindelijk is hij naar een blindenschool gegaan, tot verdriet van alle meiden. Want die vonden het superleuk om voor hem te zorgen! De jongens betrokken hem ook bij de meeste activiteiten, en hij werd zo goed mogelijk door iedereen begeleid, hij deed zelfs mee met voetbal! Heel mooi om te zien.
Ook een kind met ADHD of autisme is niet vreemd, ook dit wordt uitgebreid besproken en uitgelegd, er is echt genoeg aandacht voor alle kinderen en allerlei ervaringen.
Natuurlijk wordt er op het schoolplein wel over dit soort onderwerpen gepraat, maar alle situaties worden toch aan alle kanten bekeken en het gebeurt bijna nooit dat er ergens ‘een toestand’ van gemaakt wordt. Het lijkt wel of iedereen begrip voor elkaar heeft. Fijn hoor, dat de meeste mensen zo sociaal met elkaar omgaan! En natuurlijk wordt er zo nu en dan ook wel geroddeld, maar mijn ervaring is dat ouders genoodzaakt zijn met elkaar om te gaan vanwege de kinderen, en er behoorlijk veel respect, of in ieder geval tolerantie, voor elkaar is. Er zal best hier en daar ‘haat en nijd’ op het schoolplein zijn, maar ik merk daar gelukkig weinig van. Ach, ik weet ook wel dat er een paar moeders zijn die elkaar niet meer (willen) spreken, maar toch zie ik niet dat er bepaalde “kampen” ontstaan, tenminste, op onze school zie ik dat niet zo.
Zou de wereld toch nog veranderen, als we op deze voet met elkaar om weten te gaan, omwille van onze kinderen? Laten we het hopen!